Na działce możemy uprawiać pierścieniaki — grzyby kapeluszowe podobne do pieczarki i równie smaczne. Grzybnia ich rozrasta się w podłożu ze słomy. Wygląda ona jak splot białych, delikatnych nitek. Są to strzępki, na których pojawiają się zaczątki owocników, wyglądające początkowo jak małe zgrubienia. Owocnik ma biały trzonek, a barwa kapelusza zależy od odmiany i warunków atmosferycznych; może być kremowa, jasno lub ciemnobrązowa aż do czerwonobrązowej. Brzeg kapelusza
łączy z trzonkiem gwiaździsta osłona, która pęka w czasie dorastania. Blaszki pod kapeluszem są białe lub fioletowe.
Dawniej sprowadzaliśmy grzybnię pierścieniaka z NRD, obecnie mamy już kilka odmian wyhodowanych w Polsce. W sprzedaży bywają odmiany: Winnetou, Kaszub, Jantar i Bartek, różniące się przede wszystkim barwą kapelusza.
Przygotowanie podłoża
Pierścieniak rośnie na wilgotnej słomie różnych zbóż, która musi być świeża, nie spleśniała i nie rozłożona. Potrzeba jej ok. 20 g (w stanie suchym) na 1 m2 grzędy. Słomę nawilża się mocno wodą tak, aby po ściśnięciu w dłoni pokazały się krople. Najlepiej w tym celu rozłożyć ją dość cienko na czystej powierzchni (np. na folii) i polewać 2—3 razy dziennie wodą przez 8—10 dni. Możemy też słomę-moczyć w beczce, lub w basenie przez dwie doby. Do każdej partii słomy wodę każdorazowo zmieniamy.
Zakładanie grzędy, uprawa i zbiór
Grzędy na działce zakładamy w inspektach albo w ciepłym, osłoniętym od wiatru miejscu, na powierzchni lub w prostokątnym dole (jeżeli podłoże jest przepuszczalne). Najodpowiedniejszy termin — od 15 maja do 15 czerwca.
Przy zakładaniu grzędy na powierzchni zbijamy z desek prostokątny szablon, ułatwiający formowanie. Głębokość grzędy powinna wynosić 25 cm. Nawilżoną słomę układamy warstwami i mocno udeptujemy, po czym bezpośrednio sadzimy grzybnię. Kupujemy ją w cylindrach (jeden wystarcza na obsadzenie 1 m2), rozłamu jemy na kawałki o wielkości kasztana i równomiernie sadzimy na głębokość 5—8 cm, dobrze ugniatając. Następnie powierzchnię przykrywamy wilgotnymi workami lub grubą warstwą mokrych gazet. Nie wolno dopuścić do wyschnięcia tej okrywy i w miarę potrzeby lekko ją zraszać. Gdy grzęda jest w inspekcie, zakładamy okna i cieniujemy je.
Na okrytą grzędę dobrze jest położyć deski i obciążyć je kamieniami, gdyż wtedy grzybnia szybciej przerasta podłoże. Najlepsza dla niej temperatura wynosi 22—25°C, temperatura ponad 30°C uszkadza grzybnię. W czasie wzrostu grzybni nie trzeba wietrzyć grzędy.
Im intensywniej rozrasta się grzybnia — tym plon będzie wyższy. Po upływie ok. 4 tygodni na powierzchni lub tuż pod powierzchnią słomy pojawiają się białe strzępki. Wtedy zdejmujemy okrycie razem z przesuszoną warstewką słomy i nakładamy ziemię okrywową. Warstwa jej powinna mieć grubość 5 cm i przylegać bezpośrednio do podłoża przerośniętego grzybnią. Musi to być ziemia lekka, pulchna i bogata w próchnicę, kompostowa albo inspektowa, ewentualnie dobra ziemia ogrodowa, wymieszana z torfem wysokim w stosunku 1:1. Nie można do okrycia grzędy używać gleby ciężkiej, gliniastej czy piasku, gdyż zadaniem jej jest wchłanianie dużej ilości wody. Powinna być lekko kwaśna (pH 5,5—6,0). Przed zasypaniem grzędy trzeba ziemię polać wodą, aby była silnie wilgotna.
Po zasypaniu grzędę znowu przykrywamy oknami lub folią i lekko wietrzymy.* Ziemia powinna być przez cały czas wilgotna, toteż w miarę potrzeby podlewamy ją ostrożnie tak, aby woda nie dostała się do słomy (jednorazowo zużywamy nie więcej niż 1,5 1 wody posługując się konewką z drobnym sitkiem).
Po 4 tygodniach od okrycia grząd ziemią, czyli po 2 miesiącach od posadzenia grzybni (przeważnie w początkach sierpnia), pojawiają się pierwsze owocniki pierścieniaka.
Grzyby wyrastają rzutami co 10—12 dni. Zbiera się je, ujmując palcami za kapelusz i ostrożnie wykręcając. Pozostały dołek należy zasypać świeżą ziemią okrywową. Zrywamy młode owocniki w chwili, gdy kapelusz ma kształt zaokrąglony, a osłonka pod nim jest przerwana. Nie pozwalamy grzybom przerastać, gdyż są wówczas mniej smaczne i mogą być atakowane przez szkodniki. W okresie zbioru grzędę silnie wietrzymy. Zbiory trwają aż do mrozów. Zim2 można zebrać 10—16 kg smacznych grzybów.
29.12.2010. 15:46
Jest to roślina o krótkim okresie wegetacji. Nie ma dużych wymagań co do gleby, udaje się prawie wszędzie.
Koper uprawiamy zwykle jako śródplon, nie stosując osobnego nawożenia. Na 1 m2 potrzeba 2 g nasion. Siejemy go od wczesnej wiosny do sierpnia, ale można również późną jesienią, tuż przed nadejściem mrozów, przeznaczając 2,5 g nasion na 1 m2. Zbiór będzie wtedy wcześniejszy o 10 dni. Wzrost kopru można przyśpieszać przez przykrycie folią perforowaną.
29.12.2010. 15:44
Jest to warzywo atrakcyjne, ze względu na dużą wartość odżywczą i prostą uprawę.
Odmiany
Złota Karłowa — odmiana bardzo wczesna. Zbiory w początkach sierpnia. Rośliny niskie (70—90 cm), kolby małe (12—15 cm), plon mały.
Martek Fi — odmiana heterozyjna średniowczesna, zbiory w końcu sierpnia. Rośliny wysokie (140—160 cm), kolby duże, plon duży.
Golden Bantam — odmiana średniopóżna. Zbiór we wrześniu. Rośliny wysokie (100—130 cm), kolby duże.
Aztek Fj — odmiana heterozyjna, późna, zbiór w połowie września. Odmiana bardzo wysoka (120—180 cm), kolby duże. Odmiany heterozyjne dają bardzo ładne, duże i smaczne kolby, ale wymagają dobrych, żyznych gleb.
Wymagania klimatyczne i glebowe
Kukurydza jest rośliną ciepłolubną. Kiełkuje dopiero przy temperaturze 10°C, a przymrozki niszczą ją. Ma małe wymagania wodne. Udaje się na wielu typach gleb, ale nie lubi ziemi za mokrej i za zimnej. Najlepsze dla niej są gleby żyzne, szybko nagrzewające się, nie kwaśne.
Uprawa i nawożenie
Jesienią glebę głęboko kopiemy. Wiosną po rozsianiu nawozów mineralnych stosujemy norkros i szybko grabimy. Kukurydzę siejemy w pierwszym roku po oborniku lub na kompoście danym wiosną. Na glebach dobrych możemy ją uprawiać w drugim roku po oborniku. Rośliny jednorazowo zasilamy saletrą amonową po przerywce, dając 1 dag/1 m2.
Siew, pielęgnacja, zbiór
Kukurydzę siejemy na miejsce stałe w połowie maja. Nasiona, koniecznie zaprawione Zaprawą Nasienną T lub Funabenem T, siejemy gniazdowo po 3 sztuki co 30 cm w rzędy co 50 cm.
Przykrywamy ziemią na głębokość 3—5 cm, na glebach cięższych sieje się płycej, na lżejszych — głębiej. Ażeby uzyskać ciągłość zbiorów, możemy wysiać 2—3 odmiany o różnej długości wegetacji albo wysiewać odmiany wcześniejsze co kilka dni do połowy czerwca. Do obsiania 10 m2 potrzeba 3 g nasion.
Odmiany późne lepiej posadzić z rozsady. Nasiona wysiewamy wówczas do doniczek po 2—3 sztuki w drugiej połowie kwietnia. Po wschodach przerywamy, zostawiając tylko jedną siewkę w doniczce. Do gruntu wysadzamy rozsadę w końcu maja nieco głębiej niż rosła w doniczce. Kukurydzę odchwasz-czamy, a gdy jest duża susza — podlewamy.
Do zbioru przeznaczamy kolby w tzw. stadium późnej dojrzałości mlecznej. Poznajemy to po tym, że są dobrze wypełnione ziarnem, a wąsy (czyli nasiona słupków) mają brązowe; ziarno powinno być gładkie i pod naciskiem wydzielać gęstą, mleczną ciecz. Warzywo to zbyt późno zebrane nie jest smaczne.
Kukurydzę można wysiewać współrzędnie z ogórkami, jako roślinę osłaniającą, ale najlepiej udaje się na zagonkach po kilka rzędów, bo dokładniej wtedy jest zapylana i kolby są ściśle wypełnione ziarnem.
29.12.2010. 15:44